Aan alles komt een eind

Aan alles komt een eind. Zo dan ook aan mijn grote Nica avontuur! Hier lig ik dan weer, zelfde hostal, zelfde hangmat waar ik mijn eerste verhalen en ervaringen met jullie deelde. Het is fijn om ook weer hier af te sluiten. Maar eerst neem ik jullie nog mee naar de eerdere avonturen die ik hier met mijn familie heb beleefd.

Allereest hebben mijn vader en Mieke me hier opgezocht. Ik had een smoes verzonnen dat ik niet naar het vliegveld zou komen, om ze te verassen dat ik er wel was! Nou het plan was geslaagd want ze hadden me daar echt niet verwacht! Het was wel nog even een gestress om het te regelen aangezien het super hard regende die dag. Mijn Nica familie hier maakte me gek dat we eerder moesten vertrekken om de regen. Het regende en onweerde zo hard dat ik niet naar het hotel kon gaan om te regelen dat we eerder konden gaan. Ik was dus even bang dat het hele plan in het water zou vallen. Uiteindelijk heb ik Gerson, de bestuurder van het ruimteschip zo heeft mijn vader zijn auto later gedoopt, kunnen bellen en heb ik geregeld dat hij me thuis zou ophalen. Gerson is echt een leuke gast en hij had dan ook de Simpsons voor me opgezet in de auto. Nadat we dan eindelijk weer terug waren gekeerd in Leon, kreeg ik nog een super cadeau van pap en Mieke. Namelijk de enige echte chocomel! Que rico! De volgende dag moest ik weer gewoon werken maar dit lukte niet echt. Ik kon me niet concentreren omdat ik graag tijd met mijn familie wou doorbrengen. Toen ik vroeg of ik dan na de lunchpauze thuis kon werken vonden ze dit prima. 5 minuten later kwam de baas van de organisatie naar me toe en zei dat ik nu maar gewoon moest gaan. Een gratis vrije dag om met mijn familie door te brengen! Super aardig die Nica’s hier. Ik rende bijna naar hun hotel om ze opnieuw te verassen met mijn onverwachte komst. Daarna hebben we wat rond gelopen door Leon en samen gegeten.

We zijn eigenlijk vrij veel in Leon gebleven en hebben van daaruit dingen gedaan. Maar ook veel gerelaxt, muy tranquilo . Ik heb pap en Mieke nog wat Spaans geleerd, zodat ze beiden hun eigen zinnen hadden. Zo was die van pap: La cuenta por favor en die van Mieke: El padre pagar. Maar het favo woord van El padre was toch wel En serio? Gedurende hun 3 weken is dit zijn vaste stopwoord geworden. De tijd vloog om en voordat ik het wist kwamen mijn moeder, haar vriend(Michel) en zijn nichtje(Sanne) me alweer opzoeken in Nicaragua. Wat tevens ook het einde betekende van de vakantie van pap en Mieke. We hebben nog een paar dagen met zijn allen doorgebracht. We hebben ook nog het vulkaan boarden van de Cerro Negro gedaan. De tocht naar boven was deze keer zwaar. Er stond ontzettend veel wind waardoor het moeilijk was om met je board naar boven te komen. Eenmaal boven was het weer prima allemaal en konden we aan de afdaling beginnen! Iedereen vond het harstikke leuk om te doen. Vooral Mieke had veel plezier ze kwam dan ook juichend naar beneden. Michel, pap en ik besloten om nog een keer te gaan. Deze keer kwamen we iets sneller boven, maar jeetje het leek nu hierboven wel de hel. Het waaide ontzettend hard en de stenen en as vlogen ons om de oren. Ik kon niks zien want er zat as in mijn ogen. De instructeur schreeuwde tegen me dat ik nu echt naar beneden moest gaan boarden want het werd alleen maar erger. Dus daar ging ik dan met één oog waarmee ik niks kon zien de vulkaan af. Eenmaal beneden deed mijn oog erg pijn, gelukkig was de instructeur goed voorbereid en heeft hij mijn oog nog kunnen redden.

Daarnaast heb ik ze ook nog even verliefd laten worden op Leon, door ze de Kathedraal mee op te nemen. Het gebeurt iedere keer weer denk ik, wanneer je eenmaal de Kathedraal bent op geweest zie je de ware schoonheid van Leon. Daarna hebben we nog een keer disco bingo gespeeld met zijn allen in Viavia aan de grote, gezellige tafel. Deze keer kregen we hulp van natuurlijk onze Silveria maar ook van een aantal medewerkers van ViaVia zelf. We hadden nu dan ook prijs: Een liter fles Toña en een hoop plezier.

Daarna was het tijd voor pap en Mieke om weer terug te keren naar Holanda. Natuurlijk weer met Gerson en zijn ruimteschip. Later vertelde pap dat hij hen flink heeft geëntertaind. Blijkbaar heeft hij een soort apparaat in zijn ruimteschip zitten waarmee hij dingen kan roepen die je dan op straat hoort en allemaal geluidjes mee kan maken. Pap vertelde dat hij op die manier mensen wist te vertellen dat ze konden invoegen of niet, met alle toeters en bellen erbij!

Deze dag was tevens ook de verjaardag van Sanne. We hadden als verassing een grote piñata gekocht. Het is hier namelijk traditie om wanneer iemand jarig is dat diegene de piñata helemaal aan gort slaat tot er snoepjes uitkomen. Dit zorgde natuurlijk voor de nodige hilariteit. Ze heeft hem dan ook twee keer helemaal van de haak waaraan die ophing afgeslagen. Maar het eindresultaat waren lekkere snoepjes! Verder hebben we deze dag rustig aangedaan en niet veel bijzonders gedaan. De volgende dag zouden we dan ook aan ons reisavontuur gaan beginnen!

En dat begon met de stad Granada. We gingen met een taxibusje hierheen. Het was heel vreemd voor me om Leon uit te rijden. Want zo’n lange tijd ben ik Leon nog niet uit geweest. Maar het goede was dat we nog zullen terug keren naar Leon, ik had namelijk gevraagd of we de laatste dag en mi amor konden besteden. Hier gingen ze gelukkig mee akkoord! Maar goed Granada dus. Een hele andere stad. Het ziet er mooi en schoon uit, met veel kleuren. Wel is het erg toeristisch en vragen ze dus constant of we misschien een ritje in koets en paard willen maken? Nee? Ow wil je dan misschien een tour doen over het prachtige water? Neeee ik wil dat je me met rust laat zodat ik deze stad rustig kan bekijken. De volgende dag hebben we toch maar een tour gedaan. We zijn naar Masaya gegaan, dit ligt vlakbij Granada. Hier ligt ook nog de Masaya vulkaan. Michel en ik hebben deze dan ook bezocht. Bij deze vulkaan komt er nog veel zwavel uit en je kon de kraterwand zien. Niet erg goed want de zwavel zat een beetje in de weg. Ook hebben ze hier de boca del infierno. Oftewel de mond van de hel. Dit is boven aan de rand van de krater. Waar een groot kruis staat geplaatst. Heuuul vroeger werden hier vrouwen maar vooral kinderen geofferd. Dit omdat ze dachten dat de vulkaan hun god was. Om hun god tevreden te houden werden er dus kindertjes in de krater gekieperd. Daarna zijn Michel en ik terug gegaan naar mam en Sanne die op de Masaya markt zijn gedropt. Hier heb je van allerlei hele leuke spulletjes. Maar vooral hele mooie keramieken vazen, potjes, borden, bekers, noem maar op. Hier heb ik dan ook een mooie vaas voor mezelf gekocht waarop Nicaragua staat geschreven, een mooie herinnering denk ik zo. Na de Masaya markt zijn we naar een ander stadje in de buurt gegaan waar je een prachtig uitzicht had op Laguna de Masaya. Een prachtig groot meer! Tot slot zijn we nog naar een potten bakkerij gegaan, waar ze dus deze leuke vazen maken. Erg interessant om te zien en wat een werk! Maar ware kunst hoe deze mensen die prachtige dingen kunnen maken. Daarnaast steunt Nederland deze pottenbakkerij. Wanneer iemand iets koopt betaald Nederland 10% van het bedrag en dit bedrag gaat naar gezinnen in de buurt, zodat zij spullen die ze nodig hebben voor school voor hun kinderen hiervan kunnen kopen. Que bueno!

De volgende dag was het tijd voor het volgende avontuur, dit was Isla de Ometepe. Ometepe ligt in het Lake de Nicaragua. We moesten er dus met een ferry naartoe. Ik liep de ferry op en was aan het lezen wat er op een bordje stond: ‘Hier is de verzamelplaats’. Verrek het is een Nederlandse boot! Dat was overgings niet het enige Nederlandse, er stonden namelijk windmolens en vanaf de ferry leek deze kant wel een beetje op Terschelling. Daarnaast bevat het eiland twee vulkanen. Twee heftige vulkanen, wil je deze beklimmen dan ben je bij de een 10 uur onderweg en bij de andere 8 uur. We hebben ze nu dus maar vanaf een afstandje bewonderd. Toen we op het strandje wat foto’s aan het maken en aan het filmen waren kwam er een man op een motor langs. Hij reed heel voorzichtig want hij had zijn kleine dochter erbij op de motor. Hij reed een paar keer langs en Michel filmde hem. Na een tijdje werd ie wel erg nieuwsgierig en stopte hij en vroeg wat we aan het doen waren. We hebben even met hem gekletst en wat vragen over het eiland gesteld. Waarop we toch wel erg lang aan de praat raakten. Hij ging even zijn dochter thuis brengen en zou dan terugkeren om ons wat tips te geven. Leuke gast! Hij heeft ons dan ook de volgende dag geholpen met het huren van quads. Hij wist twee plekken en vroeg of ik even wou kijken, dus daar zaten we als echte Nica’s met zijn drieën op zijn motor. Uiteindelijk hebben we ergens quads gehuurd en hebben Sanne en ik het eiland rond gereden. We hebben rond één vulkaan gereden. Mam en Michel zijn met Ronny, onze nieuwe amigo, naar een waterval gegaan. Sanne en ik hebben wel nog de nodige avonturen beleefd. Zo reden we ergens een dorpje in waar twee mannen op ons afkwamen lopen. Ze gingen voor de quad staan, shitt nu moest ik dus wel stoppen. Ik dacht nu worden we weer beroofd. Ze praatte even met ons en zeiden toen dat we hier in het dorp niet mochten rijden. We wilden nu dan ook zo snel mogelijk weg want we vonden ze natuurlijk eng. Ik zei dus dat ik iets verderop zal gaan draaien, dat was prima. Nou verderop gekomen zat een groepje mannen en die werden toch boos toen we daar reden. Ik raakte dus ook lichtelijk in paniek en reed half de berm in omdat ik de draai niet gemaakt kreeg, waardoor ik dus weer in de achteruit moest. Wat natuurlijk niet heel snel ging in mijn paniek en de man bleef maar naar ons schreeuwen. Eenmaal uit de berm zijn we dan ook snel weggereden, met gelukkig al onze spullen nog. Even later nam Sanne het stuur over, wat misschien niet zo’n briljant idee was voor mij… Ze had namelijk nog geen 5meter gereden over de stront vloog ons om de oren. Ze had door poep gereden en de wielen kwakte het nu op ons. GADVERDAMME ER ZIT POEP OP MEEEE. Haal het eraf! Helaas had ik eerder besloten om mijn kleine handenzeep thuis te laten….. Toen we bijna terug waren bij het hotel maakte de quad een hard geluid ow ow ik kon ook plotseling geen gas meer geven, dit is niet goed…. We zagen wel iets eerder dat het lampje van de tank knipperde dus we dachten oke misschien is de tank gewoon leeg. Zo dat werd dus dat zware ding duwen naar het hotel in de brandende zon. Gelukkig kwamen we een paar aardige Nica’s tegen die de quad aan hun auto hebben vast gemaakt en hem naar het tankstation hebben gebracht. Hier hebben we getankt en toen wilden we vol goede moed weer terug naar het hotel rijden. Maar helaas hij deed het echter nog steeds niet, mierda! Dat werd dus weer duwen want de aardige Nica’s waren al weg. Gelukkig was het nu berg af en niet super ver weg… Wel balen want we wilden graag nog de andere kant van het eiland zien. Een tijdje later kwamen ook mam en Michel terug en ook hun quad had het begeven! Enfin we hebben een fijne dag gehad en later in de avond nog met Ronny gekletst. Hij vroeg wat onze volgende plannen waren en we vertelden hem dat we met de nachtboot naar San Carlos wilden gaan. Hij wist ons echter te vertellen dat deze boot niet gaat! WHATTTT por que?! Blijkbaar heeft het heel lang niet geregend waardoor het meer niet genoeg water bevat zodat deze boot kan varen. Damit daar gingen onze plannen. We waren wel erg blij dat Ronny ons dit had vertelt. We besloten dan maar om de volgende dag met dezelfde boot waarmee we waren gekomen terug te gaan en dan maar per auto naar San Carlos te gaan. Nou daar gingen we de volgende dag. Niks Nederlandse chille ferry deze keer. Nee dit was een krakkig uit elkaar vallend ding. Bij elke beweging die het ding maakte kraakte het verschrikkelijk. Ook was de zee veel wilder waardoor we heftig op en neer gingen. We waren dus ook allemaal misselijk toen we eindelijk aan de ander kant stonden. En hier stond ons nog een rit van 7 uur te wachten naar San Carlos. Dios mío!!

We kwamen in de avond aan in San Carlos en de taximan had niet veel tijd want hij moest het hele stuk ook weer terug rijden. We hadden een hostal uitgekozen maar eenmaal daar was het een donker hol. Maar we voelden ons een beetje bezwaard naar een ander hostal te laten rijden omdat die arme man nog terug moest. Het donkere hol dan maar! Later bleek het een vies goor donker hol te zijn. S ’nachts vielen dan ook de insecten op ons lijf. Jakkes. Daarnaast bleken het ook nog echt vervelende rot mensen te zijn. Ik ging betalen en de mevrouw was niet heel vriendelijk op een gegeven moment mompelde ze iets en toen ik vroeg wat ze zei, zei ze oww dat was voor mijn collega. Oke trut ik heb heus wel door dat je iets lelijks over me zegt. We zijn dan ook het vieze stinkhol uitgegaan en zijn naar een ander prachtig hostal gegaan waar de mensen super vriendelijk waren. De volgende dag zijn we met de boot over de rivier San Juan gegaan. We zijn helemaal naar het einde van de rivier gegaan en dit duurde zo’n 8 uur. Het leuke was dat je op een gegeven moment tussen twee verschillende landen in vaart. Aan de linkerkant lag Nicaragua en aan de rechterkant lag Costa Rica. Een raar gevoel om zomaar even tussen twee landen te varen. We hebben verschillende keren en stop gehad bij de militairen waar een briefje werd afgegeven met alle gegevens van de passagiers. Op een gegeven moment moesten we ook ons paspoort laten zien. Ik had natuurlijk twee stempels in mijn paspoort en hier had ie wat vragen over, dat was even billen knijpen aangezien hij ook nog een aantekening maakte op zijn briefje, maar ik mocht gelukkig nog mee! Aangekomen op de eindbestemming wisten we eigenlijk niet zo goed wat we hier moesten doen. Er was niet veel te beleven bleek en als je iets wou doen moest je een tour betalen die redelijk duur was. We hebben dus maar een relax dag gehouden. De volgende dag zijn we wat veder terug gegaan, naar El Castillo. Hier hebben we een fort bezocht, het langste ooit op ons eten gewacht en een chocolade tour gedaan. Daarna was het weer tijd om te gaan en zijn we teruggekeerd om naar San Carlos te gaan.

Vervolgens hebben we de bus genomen naar El Rama om via El Rama naar Bluefields te gaan. De busrit was oke, totdat we moesten stoppen omdat er een ongeluk was gebeurt. Er was een vrachtwagen op een busje geknald. De vrachtwagen was in de berm geslingerd en balanceerde boven de grond. Maar dit was geen probleem voor de chauffeur want hij bleef gewoon in de vrachtwagen zitten. Het andere busje lag ook redelijk aan puin en de voorruit was er dan ook helemaal uit. Deze hadden ze niet meer nodig. Dus wat doen we ermee? Juist, in de berm gooien, opgeruimd staat netjes! Na deze stop konden we weer verder en toen kwamen we dan eindelijk aan in El Rama, waar we de volgende dag de boot naar Bluefields zouden pakken. Nou deze volgende dag brak aan en het werd een regelrechte hel….. Allereerst regende het super hard wat de veroorzaker van al onze problemen was. We gingen rond 05.00 in de ochtend naar de boot. Waar ik twee jongens hoorde praten uit Bluefields, een jongen haalde zijn telefoon tevoorschijn waarop de ander vroeg van wie deze oorspronkelijk was. Ai een berover in mijn beurt dat is niet goed. Hierdoor was mijn goede zin gedaald naar het nulpunt want ik ben wel even klaar met al die berovingen, daarnaast regende dat het zeikte nog steeds. Toen moesten we de boot in wat gewoon echt een regelrechte ramp was. Het was nat, klein en we zaten helemaal vooraan wat de slechtste plekken zijn. Hier wordt je namelijk het meeste nat en je knalt het hardste neer wanneer de boot op de golven ligt te kletteren. Bovendien moesten we ook nog een veel te klein plastic zeil vast houden wat ons droog zou moeten houden. Daar zaten we dus gebukt onder het zeil hutje mutje. Uren te wachten tot we eens konden gaan. Ik was boos op Nicaragua en Nicaragua was boos op ons. Het stormde het regende keihard de zee waar we over gingen was ruw en bovendien onweerde het ook nog, de lucht was asgrauw. Waar the hell zijn we aan begonnen?! Het was een grote ramp ik voelde me net een vluchteling onder dat zeil verborgen. Daarnaast hebben we raken klappen gehad. Ik denk dat ik iets van een buikspier heb gekneusd want ik had (eenmaal veilig aan wal gekomen) ontiegelijke pijn in mijn buik. Eenmaal aangekomen aan veilige grond onder onze voeten kwamen er vreemde mannen op ons af. Aangezien we weer eens te stonden te klungelen met de Lonely Planet(wat een puta boek trouwens over Nicaragua) dachten deze vieze dronken mannen dat we wel wat hulp wilden gebruiken. Nou nee bedankt laat me maar even met rust. Nadat we een heerlijke warme douche hadden genomen in ons hotel en we ons weer een beetje mens voelden zijn we naar het vliegveld gegaan om onze vlucht voor morgen te boeken. We zouden namelijk naar het wonderlijke paradijs gaan. The Corn Islands! Witte stranden, helderblauwe zeeën. Nou er was nog plaats voor ons voor de ochtend vlucht we moesten om 06.00 op het vliegveld zijn, muy bien!

Nou niks muy bien! De volgende ochtend toen we aankwamen wist de meneer van het vliegveld van ons te vertellen dat er geen plek was, omdat mevrouw vergeten was aan Managua vliegveld door te geven dat wij graag wilden worden opgepikt. De vlucht was dus overboekt, EN SERIO? Dit meen je me niet. Maar geen sorry of niks kwam er, we konden wel met de volgende vlucht mee, die zou in de middag gaan. Wat dus betekende dat we 9, jaaaa 9 hele uren moesten wachten!!! Het was daarnaast ook nog tegen de regels dat we onze bagage ergens konden neerzetten zodat we hier niet mee hoefde te slepen en misschien de stad ofzo konden ingaan. Nope niet mogelijk dus we hebben daar op het vliegveld 9 hele uren zitten wachten om vervolgens 20 minuten te vliegen naar het verrekte paradijs. Gelukkig maakte de vlucht veel goed want het was een ini mini vliegtuigje. Wat dus betekende dat we ons in dezelfde ruimte begaven als de piloten. Ik zat precies achter een piloot waardoor ik eens alles kon zien wat je normaal op de schermpjes alleen in films ziet. Nou eindelijk aangekomen waren we bekaf maar de omgeving maakte alles goed, deze was namelijk echt prachtig! En het beste van alles was nog wel dat we de volgende dag naar little corn zouden gaan, waar het nog eens 10x zo mooi is. Het enige nadeel was dat dit per boot moest gebeuren… ai ai

De boot zag er groter uit dan de boot naar Bluefields dus dat was al een pluspunt. Dachten we…. Deze boot was zo eng, ik denk dat we allemaal een trauma hebben opgelopen. Eenmaal op zee kwam ook het plastic zeil weer tevoorschijn aaaah. Wij zagen het allemaal niet zitten, en zo hard regende het niet eens dus nee bedankt maar ik hoef het zeil niet. Nou uiteindelijk heb ik gemerkt waar het zeil voor nodig was. We lagen namelijk flink te klotsen op de golven en kregen dus ook regelmatig water in de boot gegoten, klotssj volle laag over me heen. Okee geef me dat zeil maar! Jesus wat heb ik doodsangsten uitgestaan. Ik was dan ook zeer blij toen we aankwamen op little corn. Hier hebben we vooral gerelaxt en gelachen. Zo ging ik namelijk mijn sokken wassen in de wasbak. Deze wasbak had echter wel één handicap, namelijk dat het een groot afvoerputje had. Ik had deze afgedekt met een potje scheergel. Nadat ik mijn sokken had gewassen wou ik ze ook nog even uitspoelen, maar daarvoor zat toch wel dat potje scheergel in de weg, dus laten ik deze maar wegtrekken. Niet bijzonder slim natuurlijk want voordat ik het wist slurpte het afvoerputje mijn net schoon gewassen sok op oepssieee… Ik schreeuwde NEEEEE en mam en Sanne schoten keihard in de lach want ze kennen me natuurlijk goed genoeg om te weten dat alleen ik zoiets voor elkaar kan krijgen! Mijn goede vriendin Joleen was toevallig ook op little corn toen ik er was dus we hebben samen nog even het nachtleven op little corn ontdekt. De volgende dag zijn we naar de andere kant van het eiland vertrokken want hier scheen het strand nog mooier te zijn. Hier was het dan ook echt echt helderblauw water en witte stranden! Nadat we samen een afscheidsfoto shoot hebben gehad bij een prachtig stukje strand brak toch echt het moment om afscheid van elkaar te nemen. Dit viel me zwaarder dan ik had gedacht. Alle prachtige herinneringen en lachmomenten die ik met Joleen heb gehad schoten door mijn hoofd. Ik had van te voren nooit gedacht dat ik in zo’n korte tijd zo gesteld op iemand kan raken. Gelukkig zijn onze landen buurlanden en we hebben dan ook afgesproken om elkaar zeker nog te zien! De laatste avond op little corn besloten om ergens anders te eten dan waar we verbleven. Er was echter een probleempje want aan deze kant van het eiland zijn veel minder restaurants dan aan de andere kant. We moesten dan ook een stukje lopen, wat op de heenweg geen probleem was maar op de terugweg wel. Het is namelijk rond 18:15 donker in Nicaragua. Dus op de terugweg was het pikken donker. Gelukkig hadden we een zaklamp bij ons. Het was wel een beetje eng want er waren allemaal vuurvliegjes waarvan het leek alsof je door enge dieren werd aangestaard in het donker. Maar goed daar gingen we dan, wanneer er een enorme broomstronk op de weg lag riepen we dit allemaal om, booomstronk,takk, steen, enorme grote krab kijk uit voor je tenen! Op een gegeven moment schrok ik me dood, ik dacht namelijk iets te zien, dus ik gilde zo hard ik kon, waardoor ook Sanne gilde en vervolgens ook Michel. Uiteindelijk bleek er totaal niks te zijn wat zo angstaanjagend was. Totdat er kikkers op het pad tevoorschijn kwamen. IK HAAAT kikkers ze zijn zo vies en glibberig en zitten maar wat om je heen te springen. Gelukkig wou mijn held Sanne voorop en heeft ze een aantal kikkers aan de kant getrapt. Na een hele tocht waren we dan ook allen blij licht te zien van ons hostal.

Na deze avonturen was het tijd om terug te keren naar mijn geliefde LEON! Ik wou namelijk graag nog één heerlijke salsa donderdag meemaken in Leon en ook afscheid nemen van Sina. Deze keer geen boten terug maar gewoon lekker luxe met het vliegtuig! Eenmaal terug in Leon voelde ik me alsof ik weer thuis was teruggekeerd. Hier voelt alles zo heerlijk en vertrouwd aan met al mijn lieve Nica’s. De salsavond was weer heerlijk en deze sloten we natuurlijk af met een enorme Hamburgesa como siempre! Jeetje wat ga ik het uitgaansleven hier missen, waar de muziek gewoon 10x beter is dan het Nederlandse geboemboem. Maar zo brak ook het moment aan om afscheid te nemen van Sina. Zij zou namelijk de volgende dag vertrekken uit Leon om verder te reizen. Ook dit viel niet gemakkelijk. Maar aan alles komt een eind. Zo ook aan dit elle lange verhaal. Maar ook helaas aan mijn buitenlandse avontuur.

Deze laatste dag in Leon valt me dan ook erg zwaar. Ik krijg bijna geen hap door mijn keel en voel nu al heimwee voor deze stad, de nica’s, de heerlijke muziek, mijn leven waar ik intens van heb genoten en vooral mijn lieve lieve vrienden die ik hier heb gemaakt. Leon, mi amor wat was je fijn, je zit voor altijd in mijn hart!

Saludos Lisa