Después exactamente dos meses, que paso:

Buenos!

Er is ondertussen veel veranderd hier en ook erg veel gebeurt. Ik zal beginnen bij mijn stage!
Inmiddels ben ik nu een maand bezig binnen deze organisatie en ik heb dan ook besloten om toch maar te blijven. Twee weken geleden heb ik met alle medewerkers van Mary Barreda een soort van teamdag gehad. Het grappige is dat deze teamdag startte met een activiteit die ook vaak in Nederland wordt gedaan! Namelijk met zijn allen een kring vormen om vervolgens het draad van een bolletje wol door te geven aan een andere persoon in de kring. Wanneer je het draadje krijgt moet je jezelf voorstellen en vertellen wat je hoopt te leren vandaag. Wanneer je je hebt voorgesteld moet je een stukje draad vast houden en vervolgens het bolletje wol doorgeven aan iemand anders. Uiteindelijk ben je dan met zijn allen verbonden via het draad en heb je een figuur gemaakt ( zie foto voor meer duidelijkheid). 
Ik vond het erg grappig dat ze deze techniek hier ook toepassen omdat ik het vaker heb gedaan binnen een instelling of op school in Nederland!
Deze dag hebben we nog vele andere activiteiten gedaan waardoor ik de mensen die binnen Mary Barreda werken veel beter heb leren kennen. Enkele werden zelfs emotioneel tijdens de activiteiten. Helaas kon ik niet begrijpen waarom, want dit ging toch iets te snel in het Spaans en ook de woorden waren veel te moeilijk. Aan het einde van deze tweede teamdag zat ik dan ook met gemixte gevoelens. Ik was erg blij met deze twee dagen want ik heb de medewerkers beter leren kennen en ik voelde me ook meer geaccepteerd door hen. Maar aan de andere kant had ik een grote dip omdat ik deze twee dagen ook erg in de knoei zat met de taal. Ik heb er niet veel van begrepen en dat frustreerde me!
Maar de maandag daarna maakte alles goed. Zodra ik binnen kwam bij Mary Barreda leek het alsof ik een totaal andere plaats binnen wandelde! Mensen begroette me en gaven me zelfs complimenten. Een collega heeft me zelfs uitgenodigd voor haar verjaardags fiësta! Ook heb ik afgelopen week eindelijk iets anders mogen doen dan alleen de informatie van de vrouwen in de computer verwerken. Ik heb verschillende activiteiten mogen doen. Zo hebben we met een groepje jongeren gesproken over wat is geweld, welke typen geweld zijn er en hoe kan er iets veranderd worden. Deze activiteit startte overgings met een opdracht. Zo moesten we in een kring gaan staan en moesten we elkaars handen vast pakken, maar niet van de persoon naast je maar je moest ervoor zorgen dat het eigenlijk een groot spinnenweb werd. Vervolgens moesten we proberen om samen (communicatie was hier natuurlijk het belangrijkste) los te komen en weer een mooie ronde cirkel te vormen. Het was erg interessant en leuk om te zien hoe we los konden komen. We hadden 5 minuten de tijd, maar helaas was het niet gelukt. We hebben wel veel plezier gehad en natuurlijk goed kunnen reflecteren waarom het niet gelukt is( hier komt weer de communicatie kijken).

Daarnaast heb ik nog een andere activiteit gedaan met Mary Barreda. Zo zijn we uitnodigingen gaan uitdelen aan mensen in een klein dorp. Deze uitnodigingen zijn er om de mensen van dit dorp te laten weten dat er binnenkort exámenes de mama(borstonderzoek), exámenes de pap( baarmoederhalskanker) en hiv test zijn. Dit is erg belangrijk om te laten testen, daarnaast biedt Mary Barreda het gratis aan i.v.m. met de Nationale vrouwendag. Maar ik moet zeggen in dit dorp kreeg ik toch een beetje een cultuurshock. Het was dan ook een extreem arm dorp. Zo waren er huizen waarvan de muren bestaan uit karton, en vervolgens met een groot zwart zijl zijn bedekt. Het rare was dat er naast een ‘huis’ als dit een mooi huis bakstenen gebouwd stond. Het was erg raar voor mij om voor te stellen hoe mensen in deze situatie kunnen leven. Natuurlijk bevatte dit kleine dorp een kerk. De kerk van dit dorp was echter aangegeven met een bord waarop stond dat dit de kerk was. En dat was maar goed ook want het lijkt in de verste verte niet op een kerk ( zie foto).  Later die dag, wanneer we in de Ruta( een soort pick- up waarin ze mensen vervoeren) zaten vertelde ze me dat dit het gevaarlijkste dorp van Léon is….

Naast verbetering binnen mijn stage zijn er ook een aantal vervelende dingen gebeurt hier in Nicaragua. Zo is mijn telefoon gestolen. Ik zei altijd: Ik heb liever dat ze mijn geld stelen dan mijn telefoon. Je telefoon is zo privé en ik baalde dan ook echt dat nu een vreemde over al mijn foto’s beschikt die op mijn telefoon staan! Gelukkig was de familie erg lief voor me en zijn we de volgende dag samen naar de politie gegaan om aangifte te doen. Dit was wel een bijzonder ervaring. Het ‘politiebureau’ is namelijk een van de lelijkste en ouderwetste plekken die ik hier heb gezien. Daarnaast schreef de politie agent alleen wat op in een schriftje over wat er was gebeurt( hij was erg gemotiveerd in zijn werk ) en moest ik hem dus vragen om een verklaring voor mijn verzekering. Dit duurde natuurlijk even want deze ‘moderne’ plek had geen computer maar een oud typmachine. Uiteindelijk had ik dan een verklaring,  maar met een ander verhaal dan dat daadwerkelijk gebeurt is. Zo heeft deze politieman eraan toegevoegd dat mijn hele tas is gestolen met mijn ID. Wanneer ik tegen Maria vertelde dat dit niet de waarheid was, zei ze iets van in de trant van: Oh dat maakt niet uit, het is belangrijk dat je je verklaring hebt. Oke vooruit dan maar, los vamos.
Judith, die ondertussen een goede vriendin is geworden, was zo lief om 1 uur nadat ze was teruggekeerd van haar uitstapje naar de Corns Islands, met me mee te gaan naar de winkel om een nieuwe telefoon te kopen, ik was zo blij als een klein kind, na een paar dagen zonder telefoon te zitten. Ik begreep er eerder namelijk helemaal niks van want in elke winkel verschilde de prijzen van dezelfde telefoon. Gelukkig kwam mama Judith to the rescue! Wanneer het pay- tijd was en ik al die vele biljetten zag liggen voelde ik me even een erg rijk persoon. Totdat ik natuurlijk besefte dat ik het meisje van de winkel deze vele biljetten moest gaan overhandigen.  
Wel heb ik nu besloten dat ik ver klaar ben met de ongelukkige dingen die hier gebeuren en dat het nu tijd is voor wat zonneschijn in mijn Nica leven (de zon schijnt volop hier dus dat moet wel goed komen!)

Verder ben ik nog een weekendje weggeweest met mijn 2 amiga’s. We zijn naar een strand, in de buurt van Chinandega gegaan, playa jiquilillo (onmogelijk om uit te spreken). Dit strand was weer heel anders dan de andere twee die ik heb gezien. Het was een erg verlaten strand en er was dan ook niet veel te doen in dit dorp. Wel hebben we er heerlijk vis gegeten en was er een mangrove in de buurt. We zijn dan ook met een bootje de Mangrove op gegaan en dit was erg prachtig! Het was goed om dit weekend met zijn drieën te besteden, want aan alles komt een eind….

Zo is Judith afgelopen weekend terug naar haar thuisland, Duitsland vertrokken. En dit was lastiger voor mij dan ik van te voren had gedacht. Wat ik nu besef is dat ze echt een goede vriendin voor mij is geworden. We hebben dan ook wel de nodige dingen samen meegemaakt en dat zorgt er denk ik vooral voor dat je in zo’n korte tijd iemand goed leert kennen en vrienden wordt. Gelukkig hebben we een goede afscheidslunch gehad in Panypaz en de laatste dag met elkaar besteed, door heerlijk te shoppen! Ik ga dan ook vooral de stiekeme momenten missen wanneer we het niet altijd zo lekkere of vele eten, sneaky proberen weg te gooien. Eén persoon kijkt of er iemand aankomt en de ander verbergt het diep in de prullenbak(zie foto’s voor de visualisatie van dit heerlijke moment). Momenteel is het erg rustig en saai in het huis, ik ben namelijk de enige persoon die er nu verblijft. Het wordt dus tijd voor een nieuwe bewoner! Zeker met Semana Santa in het vooruitzicht!

Ondanks alle ongelukkige dingen die hier gebeurt zijn, geniet ik elke dag van het leven hier. Zo waardeer ik inmiddels het erg luide luchtalarm dat elke dag afgaat om 12:00. Dit geeft namelijk aan dat het LUNCHPAUZE IS! Voor maar liefst 2 horas! En hoe langer ik hier ben hoe meer ik mijn leven in Nederland begin te verafschuwen. De Nederlandse mentaliteit waarin het vooral gaat om  ik, ik en nog eens ik, bevalt me totaal niet. De stiekeme gedachte om dan ook misschien hier af te studeren of na mijn afstuderen al mijn spullen te pakken en te verhuizen, schiet dan ook zo af en toe door mijn hoofd.  Maar lieve vrienden en familie voor nu: tranquilo, het zijn nu nog vage gedachtes, misschien heb ik aan het einde van mijn periode hier, het wel helemaal gehad met Nicaragua!

Ik zal natuurlijk weer afsluiten met een andere rare ervaring hier. Ik heb namelijk ontdekt dat echt alles kan hier! Zo liep ik door de straten van Léon en plotseling zag ik een klein meisje achter een auto gehurkt zitten, met achter haar haar moeder. Het volgende was er aan de hand:
Het kleine meisje was bezig om op straat te poepen met daarachter haar moeder die deze prachtige keutel probeerde op te vangen, met ja je leest het goed, haar blote handen! Wat kan ik ervan zeggen? De Nicaraguanen houden in ieder geval van een schone straat….
Na deze bijzondere en vooral aparte gebeurtenis vervolgde ik mijn pad door de straten van Léon om het andere extreme geval te zien: Ik sloeg namelijk een hoek om en zag hier een meisje staan met wat ik dacht, een huisdier in haar armen, wanneer ik probeerde te ontdekken wat voor ‘huisdier’ het was zag ik dat het meisje een wasbeer in haar armen had! Even vroeg ik me af of ik totaal was doorgedraaid en hallucineerde maar toen ik een tweede keer keek was het nog steeds een wasbeer!
Anyway deze dingen maken wel dat ik een enorme glimlach op mijn gezicht krijg en geniet van het rare leven hier!

Ik heb het idee dat ik van alles vergeet om te vertellen, maarja er gebeurt dan ook zoveel hier…  Tot snel en veel liefs!

Lisá