Muchas cosas

Buenos,

Het is alweer een tijd geleden en dus tijd om de balans op te maken. Ik ben nu namelijk op de helft van mijn periode hier. Nog 3 meer maanden te gaan! Bereid jullie voor het gaat een lang verhaal worden!
Het was dan ook tijd om mijn visum te verlengen. Ik zag er wel een beetje tegenop want Ruby heeft het een week eerder moeten doen en dit ging niet heel soepel. Ze heeft vertelt dat ze hier vrijwilligerswerk doet, wat niet heel slim is want hierdoor moet je weer allerlei andere formulieren invullen. Dit zorgde dan ook voor de nodige frustratie bij Ruby. Vervolgens had ze alles ingevuld en was ze dan ook opgelucht, ze had het echter met zwarte pen ingevuld en dit was niet goed, het moest namelijk met een blauwe pen. Arme Arme Ruby, ze kon dus weer overnieuw beginnen.
Ik zag er dus ook een beetje tegen op om mijn visum te gaan verlengen. Gelukkig had Ruby me van te voren het formulier laten zien wat ik moest invullen waardoor misschien al enige paniek bij mij niet nodig was. Toen ik aan de beurt was werden er wat vragen gesteld. Deze mevrouw was wel een beetje lastig te horen, met zo’n glazenwand er tussen en ze sprak erg zacht. Op een gegeven moment vroeg ze dan ook iets en ik dacht dat ik het begreep en zei met volle overtuiging: SÍ en een glimlach. Echter na een paar seconde realiseerde ik me dat ze iets meer verwachtte dan alleen Sí. Ojee…. Na ongeveer 3 x de  vraag herhaalt te hebben wilde ze alleen maar weten in welke plaatsen ik was geweest. Ik begon deze vrolijk op te noemen maar na de eerste plaats was ze alweer afgehaakt met luisteren, uhm okee…
Anyway ik kreeg het beroemde formulier en kon deze met het voorbeeld van Ruby gemakkelijk invullen met een BLAUWE pen. Nog een beetje onzeker over het feit of het veilig was om mijn paspoort te laten opsturen naar Managua, wierp ik dan ook een laatste blik op hem en hoopte hem snel terug te zien.
Inmiddels is mijn paspoort weer veilig terug met een nieuwe prachtige stempel voor nog eens 90 dagen extra! Woehoe

Verder  geniet ik nog steeds erg hier, maar heb ook momenten dat ik toch wel heimwee heb naar mijn lieve familie en vrienden! De lieve kleine cadeautjes die Kylie voor me heeft gemaakt die ik op een bepaalde datum mag open maken, helpen dan ook!
Mijn collega’s bij Mary Barreda zijn ook erg lief, laatst vertelde ik dat ik soms heimwee heb naar de mensen thuis, waarop een collega allemaal lieve berichtjes stuurde in de trant van: Je bent niet alleen, je hebt hier ook vrienden, niet verdrietig zijn. Ze heeft deze berichtjes ook nog eens in het Engels voor me vertaalt!

Inmiddels heb ik de nodige bijnamen hier verzameld. Ik zal ze even opsommen:

-Natuurlijk Lisa( wat nu meer als mijn naam aanvoelt dan Lisanne, misschien moet ik mijn naam maar veranderen eenmaal terug in Nederland)

-Lisa Simpson( zo noemen ze me op mijn stage en wanneer ze dit zeggen hebben ze zelf de grootste lol)

-Lisagna( zo noemen de German guy’s me omdat Lisanne simpelweg te moeilijk is, en ze jongens zijn en van eten houden)

-Dan is er ook nog Lisonne( wanneer mensen dan toch nog eens proberen om mijn naam uit te spreken, maar ze nooit lukt)

Net zoals ik van Nicaragua ben gaan houden, ben ik ook van deze bijnamen gaan houden en moet ik stiekem zelf ook lachen wanneer ze gebruikt worden. 

Met Semana Santa ben ik naar Estelí, Somoto en Miraflor gegaan. Dit was met Ruby, Marie en de twee German guy’s ( Dennis en Lukas), die in hetzelfde huis als Marie wonen. Wat heb ik een heerlijk lang weekend gehad! De trip startte met Estelí. Er was echter een probleem, 5 minuten voordat ik van huis vertrok kreeg ik toch een enorme jeuk in mijn knieholte en er ontstond dan ook een vaag raar plekje. Ik besloot om maar wat extra diaper cream mee te nemen( mijn wondermiddel hier voor mosquito bites). Na een tijd in de bus te hebben gezeten, waar overgings een levende kip in zat die de hele weg zat te kakelen, wat voor de nodige hilariteit zorgde, begonnen deze plekjes toch heel wat meer plekken te worden en het verspreide zich dan ook over mijn hele huid. Eerst had ik op mijn linker been een bepaald patroon, nadat dit een beetje begon weg te trekken, was het patroon op mijn rechterbeen te zien en zo ging het door over mijn hele huid. Het jeukte echt extreem en ik was dan ook bijna in tranen. Gelukkig waren the German guy’s meegekomen, zijn lopen stage hier in het ziekenhuis en na het beëindigen van hun stage, mogen ze zich officieel dokter noemen. Ik had het dus niet beter kunnen treffen! Ze konden mijn pijn, en waarschijnlijk ook mijn afschuwelijke huid niet meer aanzien en we besloten weg te gaan van het restaurant waar we waren gestrand en snel met een taxi naar Estelí te gaan om daar naar de apotheek te gaan. Ze hadden me al die tijd goed in de gaten gehouden en mijn uitslag meerdere keren bekeken en dus zien veranderen. In de apotheek hadden ze dan ook gezamenlijk een spoed overleg in het Duits en na ongeveer 2 minuten konden ze me precies vertellen welke medicatie ik nodig had! Ze vertelde me dat je deze medicatie in Duitsland, en dus waarschijnlijk ook in Nederland, niet kunt krijgen zonder een recept van de dokter. Maar hier in Nicaragua kan natuurlijk alles en het was dan ook geen probleem om het zomaar mee te krijgen. De jongens waren hier erg van onder de indruk.
Dit hele avontuur had wat meer tijd ingenomen dan gepland en we konden die dag dan ook helaas niet meer zoveel doen. We hebben dus maar een beetje rondgedwaald door Estelí. Estelí is een heerlijke rustige stad vergeleken met Leon. Het is ook een mooie stad met veel kunst op de muren geschilderd! Na onze sightseeing hebben we met zijn alle gekookt en als een echte familie samen gegeten. Na het eten heb ik gezamenlijk met de jongens wat gedronken en echt een goed gesprek met ze kunnen voeren. Ik ben dan ook erg gesteld geraakt op mijn helden, verder in dit verslag wordt nog een aantal keer duidelijk dat het echt mijn grote helden zijn! Na een gezellige avond besloten we toch maar eens te gaan slapen aangezien we de volgende dag een intensieve dag voor de boeg hadden!

En die intensieve dag bestond namelijk uit de Canyon tocht in Somoto! Bij een canyon tocht beweeg je je niet alleen over land maar moet je ook door rivieren en andere wateren zwemmen en loop je over rotsen. Het was dan ook een geweldige tocht! We hadden een Nicaraguaanse gids, waarbij we ook op zijn geweldige boerderij verbleven. Hij wist veel te vertellen over de natuur in de canyon. Het eerste gedeelte van de tocht liepen we over afgelegen paden met de meest prachtige uitzichten( zie foto’s) een van mijn favoriete foto’s (helaas moet ik bekennen dat ik deze foto niet zelf heb gemaakt) is dan ook de foto met de paarden en de koeien en de jongen die over zijn schouder kijkt. Ik vind het altijd geweldig om een grote stoet koeien te zien met daar achter mannen op paarden die ze bij elkaar houden, zomaar op de meest vreemde wegen. Dit was dan ook een traktatie voor me!
Na dit stuk over het land was het tijd om ons door het water te begeven, dit water was heerlijk koud! En op sommige plekken helder van kleur. Je kon op een bepaald punt van hoge rotsen afspringen of gewoon lekker rondzwemmen. Na een tocht van 4 uur keerde we terug naar de boerderij van onze gids. Wat een heerlijke plek was dit! En het eten ik heb er gewoon geen woorden voor. Hij verbouwd letterlijk alles zelf op zijn boerderij en alles is dan ook organisch. We hebben net niet onze vingers erbij opgegeten zo lekker was het. Na de lunch hebben we wat geluierd en ik besloot om een heerlijke douche te nemen. Alleen hier was geen standaard douche zoals we gewend zijn. Hier bestond de douche uit een hokje, met een bak met water en waarbij je zelf met een kleiner kommetje het water over je heen moet gieten. Toch heb ik een heerlijke douche gehad, gewoon omdat het back to basic was!( zie foto’s voor de douche) Tegen 5 uur heb ik met de jongens gefrisbeed. Waardoor ik weer een gelukzalig gevoel kreeg. De zonsondergang was hier namelijk echt adembenemend en ik kon me gewoon zo gelukkig voelen door kleine simpele dingen, zoals frisbeeën met een prachtig uitzicht door de zonsondergang!
Na weer een heerlijk cenar waren we allemaal uitgeput en zijn we in bed gekropen. De volgende morgen moesten we namelijk weer vroeg op om ditmaal naar Miraflor te gaan.

Miraflor ligt erg afgelegen en de weg ernaar toe was dan ook erg hobbelig. Stel je voor: Een oude schoolbus zoals je vaker in Amerikaanse films ziet met een onverharde weg bezaaid met keien en vooral veel stof. Dit was onze weg ernaartoe en voor de jongens was er ook nog eens geen zitplaats het was dan ook geen fijne rit voor ze. Eenmaal aangekomen moesten we nog een stuk lopen. Op een gegeven moment zagen we een heleboel gieren die bij een dood paard zaten. Dit was een mooi moment om te zien(oke het dode paard wat minder) maar om te zien hoe de natuur werkt en ook om de volgende dag toen we terug keerde om te zien hoe snel ze van dit dode paard hadden gegeten.
Anyway we hebben een heel eind gelopen op zoek naar een slaapplek, dit hadden we van te voren namelijk niet geregeld. Wat niet heel slim was want net op deze dag was er één grote bus gearriveerd met jongeren van een bepaalde school die onderzoek kwam doen in Miraflor. Miraflor is niet zo heel groot en we vreesde dan ook dat we geen slaapplek konden krijgen. Na heel wat boerderijen gevraagd te hebben, kwamen we aan bij de laatste boerderij van dit dorpje. Ik denk dat iedereen snel een gebedje heeft gedaan in de hoop dat ze plaats had. Waarna ze ons wist te vertellen dat ze plek had voor ocho personas! Perfecto want we waren met 5. Opgelucht dat we niet terug hoefde naar Estelí of ergens in de openlucht hoefde te slapen plofte we neer op ons bed. Wat wel wat hard aanvoelde. Deze boerderij was dan ook echt heel erg back to basic. Het dak was van golfplaten en het bed en het kussen was knoerthard. Maar het maakte allemaal niet uit want de omgeving was prachtig en de volgende ochtend zou de vrouw des huizes ons leren hoe je tortilla’s maakt!
Blijkbaar was er een grote waterval in de buurt waarvan je zelfs kon afspringen, na een lunch te hebben meegekregen besloten we dan ook om deze waterval te gaan bekijken. Na een wandeling van een half uurtje en aangekomen bij een open veld waar ook de waterval in de buurt moest zijn besloten we dat dit geen goede plek was om eerst onze lunch op te eten. Na de lunch moesten we een stuk het bos in om de waterval te zien. Na wat klimmen en klateren en aangekomen bij de ‘waterval’ moesten we betalen. Helaas had geen van ons alle geld meegenomen en konden we de waterval niet bekijken. Daarnaast vroegen we ons af waar deze grote waterval dan ook moest zijn, waar je zoals gezegd van af kon springen. We zagen alleen maar kleine beekjes….
We keerde terug naar beneden en de jongens besloten om dan maar in het beekje een beetje af te koelen. Ruby had haar camera meegenomen en we besloten om een paar familie foto’s te maken want we voelden ons ondertussen toch wel een soort van broers en zussen met elkaar. Dit zorgde natuurlijk weer voor de nodige hilariteit. Er was namelijk een grote rots vlakbij het beekje waarvan de jongens vonden dat we moesten poseren. Je moest hier echter van een rots naar de andere rots springen. Wat mij niet zo’n goed idee leek aangezien mijn lompheid. Dus ik besloot om mijn lange benen eens te gebruiken en van de ene rots op de andere rots te glijden. Wat natuurlijk geen succes was( ik had beter gewoon kunnen springen) Ik heb namelijk mijn arm opengehaald aan de takken die op een rots lagen en heb er vandaag de dag nog littekens van( wanneer iemand vroeg wat ik had gedaan met mijn arm vertelde ze ik een stoer verhaal, over iets met een tijger gevochten…) Ook zat ik op een gegeven moment vast in mijn glijden en moest Lukas me helpen opstaan waardoor ik uiteindelijk als nog heb moeten springen naar de andere rots.
Goed na deze actie was het dan tijd voor foto’s. We besloten dat een van de jongens de timer moest indrukken en dan snel moest rennen en springen naar de andere rots(geen idee waarom ze mij dit niet lieten doen…)
Ook vertelde ze me nadrukkelijk ‘Open your eyes lisagna’. Het eindresultaat is dan ook een prachtige familiefoto!
En owhh… op de terugweg naar huis herinnerde Marie zich, dat ze vlak voordat we aan deze tocht begonnen al haar geld in haar tas had gestopt. Uiteindelijk hadden we de ‘waterval’ dus zo’n 100 keer kunnen bezoeken….
De volgende morgen was het tijd om de tortilla’s te leren maken. Het deeg was al gemaakt dus we hoefden alleen maar mooie ronde vormen ervan te maken. Je moest dan ook met een hand de rand vormen en met je andere hand op het deeg kloppen en dan hem rustig rond draaien. Totdat je een mooie ronde platte tortilla had. Daarna werd hij op een ouderwetse manier verwarmd. Dit was namelijk een van klei gemaakte ondergrond met daaronder wat boomstammetjes die waren aangestoken, het werkte fantastisch! Na ons zelf gemaakte ontbijt was het dan toch tijd om op te stappen en terug te gaan naar Leon. Na de weg terug te hebben gelopen naar de bushalte moesten we nog zo’n 3 kwartier op de bus wachten. De jongens zagen erg tegen de busreis op. Toen kwam er plotseling een klein bedrijfsbusje langs van een hotel en met een kentekenplaat van Leon. Dennis deed het liftersteken voor de grap en het busje stopte. Hij sprintte naar het busje met de vraag of ze naar Leon gingen en vroeg of deze arme zielen dan misschien mee konden rijden. Het antwoord was: Maar natuurlijk. Wat een geluk, nu hadden we airco, allemaal een zitplaats en we hebben zeker zo’n 4 uur uitgespaard en ongeveer 100 Córdoba( wat maar €3,40 is, maar voor hier veel geld). We werden ook nog eens thuis afgezet! De dagen erna heb ik dan ook echt nog heerlijk kunnen nagenieten van dit weekend met deze lieve mensen!

Daarnaast is het misschien ook wel leuk om jullie een indruk te laten geven van de bussen hier. Ik ben echt gek op de bussen hier. Allereerst zien ze erg prachtig uit. Het zijn de oude Amerikaanse schoolbussen, met namen als Blue Bird. Daarnaast maken ze een bijpast brommend oud geluid wanneer ze optrekken. Maar het aller geweldigst aan deze bussen is dat je erin kunt shoppen! Ben je vergeten boodschappen te doen? wil je dvd’s kopen, je medicatie vergeten op te halen bij de apotheek of denk je aan de aanschaf van een nieuw keukenmes? No worries! Je kunt het letterlijk allemaal in de bus kopen. Het is echt een gekkenhuis. Ik kijk mijn ogen weer uit wanneer ze met hun spullen door de bus komen en onder andere roepen Tomatesss y cebollas. Ook de manier waarop ze het roepen is apart, want soms moet je nog even ontcijferen wat ze nou precies roepen. En de manier waarop ze zich soms door de bus wurmen wanneer deze overladen is met mensen, geen idee hoe ze het voor elkaar krijgen met hun grote bakken met refrescos of wat ze dan ook verkopen…

Toch heb ik er zelf voor gekozen om niet in de bus te shoppen maar gewoon in de straten van Leon. Dit was toch wel nodig. Nadat de zee mij en mijn bikini bijna had opgeslokt. Mijn bikini besloot namelijk om opeens alle rek weg te laten varen. Zodra ik dan ook besloot om de zee in te gaan die wat ruw was werd het al gauw een spel van zorg ervoor dat je niet verdrinkt en dat je je bikini niet kwijt raakt. Na een paar minuten voor zeemeermin te hebben gespeeld lukte het me eindelijk om op te staan en terug te keren naar het veilige zand.
De week erna besloot ook mijn eerder gemaakte schoen het voor nu toch echt op te geven. Na nog geen 2 dagen daarna begon ook mijn andere paar sandalen de dood nabij te komen. Ik was dan ook begonnen met het zoeken naar vervangers. Helaas zijn de schoenen erg lelijk in Leon. En was het dan ook geen succes. Toch bleef ik stug door zoeken, ik kwam Ruby bij Panypaz tegen en zei tegen haar dat ook deze sandalen bijna dood waren, ik zei zelfs nog: I think they are going to die today. Vol goede moed en optimisme zei ze Noo i dont thinks so. Okay na deze positieve houding vervolgde ik mijn missie en serieus nog geen straat verder, struikel ik zoals altijd struikel over dezelfde rots op de stoep en ja hoor dit betekende de dood van mijn schoen! Vandaag de dag ben ik nog steeds op zoek naar goede vervangers…

Verder is het kaarten versturen naar Nederland hier ook erg leuk. Nicaragua is het eerste land waar het me gelukt is om naar Nederland een kaar te versturen. Ik was dan ook zo blij! Misschien komt dat ook door het kleine bijkomende feit, wat er ook hilarisch uitziet is dat de hele kaart ongeveer onder de postzegels zit. Waardoor het dus bijna onmogelijk wordt voor de ontvanger om je zorgvuldig gekozen tekst helemaal te lezen. Ik verklap natuurlijk niet naar wie ik nu kaarten heb gestuurd, maar ontvangers, jullie moeten misschien een beetje puzzelen en peuteren (zie een foto voor het lachwekkende eindresultaat).

Verder is het nu toch echt bijna tijd om esta gran historia  af te sluiten. Maar niet voordat ik nog een laatste groot avontuur zal vertellen. En nog een ander pech momentje. Momenteel ben ik namelijk ziek. Waarvan ik dacht dat het gewoon een stevige griep was, bleek het toch iets anders te zijn. Nadat ook mijn gewrichten pijn begonnen te doen en ik een rare uitslag op mijn huid merkte. Besloot ik om maar weer eens de hulp van Lukas in te schakelen, voor wat doktersadvies. Hij heeft wat testen gedaan en gezien de symptomen kwam er naar voren dat ik, Chikungunya heb. Wat een tropische muggenziekte is, hoe kan het ook anders... de mosquito ’s moeten toch echt van me houden. De naam klinkt erger dan de ziekte zelf. Ik moet nu vooral bedrust houden, veel water drinken en ibuprofen slikken. Gelukkig heb ik veel lieve mensen hier om me heen die al allemaal hebben aangeboden om wanneer ik iets nodig heb, het voor me te kopen en persoonlijk thuis te bezorgen. Van mijn stage heb ik dan ook al een heerlijke fruitmand gekregen! Ik kan dan niet meer zeggen dat de meeste Nicaraguanen heel erg lief en zorgzaam zijn.

Enkele dagen eerder heb ik echter een iets andere Nicaragua ontmoet. Bereid je voor op het afsluitende avontuur, met een bak popcorn:

In dit avontuur hebben The German guy’s me alwéér gered. Op een avond liep ik van mijn huis naar Marie haar huis( wat maar 2 straten verderop is). Aangekomen in het begin van de straat kwam er een man op een motor aangereden, die plotseling op de hoek van de straat stopte. Wat het voor mij erg smal maakte om hem te passeren. Een beetje ongemakkelijk met deze vreemde situatie passeerde ik hem en eenmaal voorbij hem greep die vol mijn kont vast. Wat mij erg boos maakte, nadat ik hem had uitgescholden, wat niet veel effect had want hij bleef staan, wat me vervolgens weer de kriebels bezorgde, rende ik snel naar Marie’s huis. Ik stond inmiddels te trillen op mijn benen van woede en van het feit dat dit soort mannen überhaupt bestaan. Nadat ik een tijdje voor de deur stond en ze me niet konden horen roepen besloot ik om Ruby, die ook bij Marie was, te bellen en te zeggen dat ze snel moesten open doen en ik vertelde de situatie van deze motor cochino. Marie zou eraan komen om open te maken, ondertussen zat ik buiten op het stoepje te wachten met mijn telefoon nog in mijn hand. Voordat ik het wist stond er een jongen van wat ik denk, ongeveer 15 jaar in een schooluniform voor me. Die iets heel onduidelijks in het Spaans zei. Toen ik voorover boog om hem wat beter te verstaan zag hij zijn kans schoon en greep hij mijn telefoon. Nadat we beide aan mijn telefoon aan het trekken waren was hij toch sterker en trok hij mijn telefoon uit mijn handen. Ik werd zo boos en dacht NOO WAY dat er weer een telefoon wordt gestolen. Ik schreeuwde dan ook de longen uit mijn lijf, ik zal maar verzwijgen wat het was ( Ik denk dat de hele straat me heeft gehoord).  Waarop ik vervolgens de achtervolging inzette. Ik probeerde zo hard als ik kon te rennen en deze kleine asshole in te halen. Maar hij was snel, ik besloot mijn schoenen uit te trappen in de straten van Leon want ze vertraagde me in mijn rennen. Na drie blokken gerend te hebben kon ik niet meer en mijn benen voelde als spaghetti aan. En toen plotseling kwam er een snelle rennende German Guy voorbij rennen, Dennis! Toen speelde ik de film in mijn hoofd af waarop ik zag dat ik alweer naar de politie zou moeten gaan, weer een nieuwe telefoon moest kopen en waarschijnlijk dit keer geen geld van de verzekering terug zou krijgen. Waarop ik besloot de achtervolging weer verder in te zetten. Het leek wel een film er waren overal Nica people in de straat aan het kijken naar deze bizarre achtervolging: Eerst een jonge sprintende dief in schooluniform, toen een doorgedraaide Gringo die de straten heeft wakker geschreeuwd en toen een enorm snel rennende Duitser. Daarnaast waren er ook verschillende auto’s die de Nicaraguaanse dief achtervolgde, misschien moeten sommige Nica’s gedacht hebben dat we een film waren aan het opnemen….
Nadat Dennis me had ingehaald konden mijn benen het rennen echt niet meer aan en gaf ik het helaas op. Maar toen zag ik Dennis op de volgende hoek van de straat staan. CLIFFHANGER.

Oké vooruit, ik zal het einde verklappen. Daar stond Dennis op de hoek met zijn rug naar me toe. Van binnen vroeg ik me af, heeft hij mijn telefoon of zal die kleine rotzak ontkomen zijn? Ik riep Dennis en toen leek het alsof hij zich in slow motion naar me omdraaide… ..
Maar toen zag ik zijn super blije hoofd en daar stond hij met mijn telefoon in zijn handen te zwaaien. Jesus wat was ik blij! Ik sprong hem dan ook in de armen en heb hem even niet meer losgelaten. Hij is niet alleen een enorme held omdat hij zo snel was en mijn telefoon terug heeft weten te bemachtigen. Dit über mensch is ook nog eens in glas getrapt met zijn blote voeten, maar toch blijven doorrennen! Dit maakt mijn waardering voor wat hij heeft gedaan nog eens 10 keer zo groot.

Vervolgens kwam Ruby aangerend, maar ze was in tranen, tranen en ik dacht alleen maar ik heb mijn telefoon terug hoor, het is nu weer oké. Maar onze lieve Ruby had een iets andere view van de situatie. Daarom gaan we( net zoals in een echte film) nu even naar haar viewpoint. ‘’ At 22:00 o clock I receive a message from Lisa: A guy grabbed my ass, but like really rude, please open up the door, fast. Than 3 minutes later I hear an enormous scream. I have to go outside, let’s bring my bag, no wtf  I’m doing I don’t need my bag (*throws it on the floor). OMGGG LISAA IS GONNA BE KIDNAPPED! Apparently Marie said to me, now just her phone is stolen there’s nothing wrong with Lisa. But I couldn’t hear it at the time. Before I know it I’m crying and I’m in a big panic. The rest ran away and I’m alone in the streets, then suddenly I see something on the streets: OMGG IT ARE LISA’S SHOESSS. And I scream again, now to the Nica people: Mi amigaaa unfortunately I didn’t know the word for kidnapped at that time. So I just screamed Mi amigaaa. Then I run to the rest and see a happy Lisa. And have to cry again, can’t speak, only tell Lisa that I thought I’m never going to see her again”.  
Ruby smste me dan ook de volgende dag: Everyone knew the truth except for me. And I had to be the one who found the shoe in the street.

Arme lieve Ruby. Gelukkig konden we na afloop erom lachen. Eenmaal terug gekeerd in het huis was de ravage dan ook te zien: Ruby’s neergesmeten tas, een stoel die omlag en natuurlijk Dennis zijn gewonden voet. Na dit avontuur hadden wij meiden allemaal zoveel energie en adrenaline, dat we besloten om dit eruit te dansen en naar de Salsa club te gaan. Hier hebben we het avontuur nog eens geanalyseerd en konden we er uiteindelijk om lachen!

Xxx Lisa